Evet uzun zaman oldu en son yazdığım postun üstünden! O uzun zaman, benim için en zor zamandı! Hayatımın sonuna kadar hatırlamak istemediğim bir zamandı! Tam da buradan sevincimi sizinle paylaşacaktım! Belki çoğunuz Kafayı yediğimi düşünecektiniz! Evet hamileydim! İkizdi! Çok mutluydum! Çok yorgundum!

Ve bebeklerim 9 haftalıkken feci bir şekilde kaybettim onları!
Onlar bedenimden giderken, benden bir çok şeyi de alıp gittiler! Ruhumun bir kısmı, kalbimi, sevincimi… Birçok şeyi! Ne ben eski benim bundan sonra, ne de David eski David! Ne ben üç çocuk annesiyim artık, ne de bebeklerimi kollayabilirim!
Belki ÇOĞU kişi için saçmalıyorumdur, çünkü onlar hala embriyoydu! Kalpleri atmaya Başladıktan sonra onlar benim bebeğimdi! İster yüzlerini görüp o en güzel kokularını koklayamamak, isterse gecenin köründe bilmem kaçıncı kez emzirmek için uykumdan uyanamamak olmak onların benim bebeklerim olduğu gerçeğini değiştirmez!

Tüm bu fırtınanın ortasında hissettiklerimi kimseyle paylaşamamak, hıçkıra hıçkıra ağlayamamak ta beni bir o kadar üzdü! David’den bahsetmiyorum! Bir dosttan bahsediyorum!

Geceleri hıçkırarak ağlamanın yerini gündüzleri çocuklara birşey belli etmeden normal hayata devam etmek alıyordu.

Hem ben, hem David hayatta olan çocuklarımızla daha fazla zaman geçirmeye başladık… Ve biraz daha fazla dinlenerek yenilenmeye çalıştık! Ama hep birşeyler eksikti ve olacakta! Şimdi ölmüş olan iki çocuğumuza isim koyduk! Noah ve Hope!
Bu bizde birçok şeyi değiştirdi!
Bu durumu kabullenmeye başladık ve bu iki bebeğimizi ailenin dışında bırakmak yerine daha da sahiplendik! Evet bizim 5 çocuğumuz var! Malesef ikisi bizimle birlikte olmasa da her zaman ailemizin bir parçaları!
Böyle bir olay bizi değiştirdi! Bakış açılarımız değişti, diğer 3 çoçuğumuzun sağlıkları için milyonlarca kez şükretmeye başladık!
Sizinde kabullenmekte zorlandığınız durumlar oldu mu? Kabullenmek daha az acı veriyor! Ben bunu anladım!
Kanguru Anne geri döndü, daha hırslı, daha azimli, daha başka olarak!!!